Tasmanië en Victoria

Bij dezen willen wij graag onze oprechte excuses aanbieden voor het nog steeds niet uploaden van de foto’s. Het is niet zo dat de foto’s niet mooi zijn, want Fleur haar camera doet het heel goed. Maar we hebben zoveel foto’s en we zijn aardig druk aan het touren. We gaan ons best doen om foto’s zo snel mogelijk te plaatsen.

Het is al weer bijna twee weken terug, maar hier komt de update.

Maandag 17 februari hadden we een prachtige plek voor onze camper aan het strand. Hier hadden wij onze stoelen dan ook neergezet, en heel toevallig hadden we nog een fles wijn. Het was een erggg gezellige middag. De dag erna was het jubileum van Daan en Lisette. Tja, dat kon Lisette niet meer vieren met de wijn, want die was op! In de middag zijn wij naar het Moonlit Sanctuary Wildlife Park in Pearcedale gegaan. Daar hebben we een aantal typisch Australische dieren van dichtbij bewonderd: geknuffeld met en koala, een slang geaaid en kangaroos en walibies gevoerd. Erg leuk om het op deze manier mee te kunnen maken.

Woensdag zijn wij richting Melbourne gereden, omdat we de ferry naar Tasmanië hadden geboekt. Door Melbourne rijden was een hele uitdaging, overal trams, vrachtwagens, auto’s geparkeerd op de rijbaan, verkeerslichten en hellingproeven. Erg gelachen en we waren veilig en veel te vroeg aangekomen bij de ferry. Daarom hebben we de auto geparkeerd en zijn we even het centrum van Melbourne in gelopen. Op de terugweg barstte de hemel open en moesten we rennen door de regen. Zeiknat hebben we gewacht in de auto totdat we de boot op mochten. Voor Lisette duurde het eindeloos voordat we op de boot waren, want die moest zo nodig plassen en er was verdomme nergens een wc in de buurt. Op de boot hadden we een kamer met twee andere meiden. Tijdens het varen hadden we nog een stukje van de Olympische Spelen meegekregen.
De boot schommelde aardig en dat belemmerde wel het slapen, maar gelukkig werden we niet ziek. Om 6 uur in de ochtend kwamen we aan in Devonport, maar het duurde nog wel even voordat we de boot af mochten.

We reden langs de kust, die erg mooi is, naar het plaatsje Burnie waar we even ontbijten met wat lekkers. Daarna reden we verder naar de plaats Sheffield, waar ze heel toevallig onweerstaanbare fudge hadden en gratis wifi. Vervolgens doorgereden naar Mole Creek en gestaan op een kleine camping met veel wind. We waren erg blij dat we niet in een tentje sliepen. De camping had wifi, dus we hebben er misbruik van gemaakt en even lekker met thuis geskypt.

Vrijdag kreeg Lisette te horen dat ze haar scriptie heeft gehaald met een supermooi cijfer! Dat zou nog gevierd worden! Na dit nieuws thuis bekend te hebben gemaakt zijn we naar de King Solomon Cave gereden waar we een rondleiding hebben gekregen. Vervolgens zijn we doorgereden naar Cradle Mountain. Het is een erg mooi natuurpark, alleen was het jammer dat het door de wind erg koud was. Na de wandeling en foto’s zijn we weer in de auto gestapt en richting Zeehan gereden. Op de camping hadden we weer even alles gewassen en aan de waslijn gehangen. Helaas had het ’s nachts gereden en was alles nog nat. Dus hadden we een lijntje in de auto gespannen en daar alles opgehangen voordat we de volgende ochtend vertrokken.

We zijn zaterdag dwars door het Franklin-Gordon Wild Rivers National Park van west naar oost Tasmanië gereden. Voor dit park hoor je blijkbaar een pas te moeten hebben, maar wij als domme toeristen wisten dat niet en nadat we dat wisten deden we het niet. Oeps. Even gestopt bij de Nelson Falls, een erg mooie waterval. Illegaal doorgereden door het national park richting Hobart. De derde camping die wij aandeden had gelukkig plek en eindelijk konden onze pasgewassen kleren weer buiten opgehangen worden.

Zondag 23 februari gingen wij naar Bruny Island! We stonden in de rij om de veerboot op te rijden en voor onze neus ging het hek dicht en konden we een uur wachten op de volgende. We zijn toen maar in het zonnetje gaan zitten met een kopje koffie. Gelukkig was het het wachten waard, want we hadden nu wel de mooiste plek op de veerboot erna.

Aangekomen op het eiland zijn we eerst naar het noorden gereden over een gravel road. Het was de moeite waard, het uitzicht was prachtig. Daarna zijn we doorgereden naar Adventure Bay, waar onze camping was. Daar hebben we lekker over het strand gewandeld en in de avond zijn we lekker uit eten gegaan om te vieren dat Lisette klaar was met de studie. Heerlijk gegeten, en natuurlijk wilden we ook een dessert. Toen deze werd opgediend zei de vrouw naast ons dat ze er op zou letten dat we ook echt alles op zouden eten. Nadat we het op hadden zei ze met een glimlach: ‘I hope you feel fat now’, (en dik voelden we ons inderdaad na het dessert) maar het was zo lekker dat dat wel een keertje mocht. We reden heel langzaam en met groot licht terug naar de camping, omdat ’s avonds de kans dat een wild dier voor de auto springt groter is dan overdag en we wilden niets aanrijden.

De volgende ochtend hadden wij het geweldige plan om een kleine wandeling te maken in de buurt van de camping voordat we de veerboot terug zouden nemen en naar Wineglass Bay zouden rijden. We begonnen vol goede moed en het was ook erg mooi. Na verloop van tijd werd het bospad steeds smaller en ging het steeds steiler omhoog. We waren er eigenlijk wel klaar mee, nog bijna gestruikeld over een tijgerslang ook. Gelukkig is deze uiterst giftig en hebben we hem maar niet geaaid. Het uitzicht was echt prachtig en we waren erg dankbaar dat we een andere vrouw tegen kwamen die vanaf de andere kant kwam aangelopen. We waren toch niet verdwaald! Even een praatje gemaakt en we spraken af dat we haar zouden mailen als we in Melbourne zijn. Na de wandeling zijn we doorgereden naar nog een mooi uitkijkpunt en daarna de boot weer op. Vol gas, op naar het noorden richting Wineglass Bay. We slapen in Coles Bay.

Vroeg in de ochtend vertrokken wij naar Wineglass Bay, wat in een natuurpark ligt en waarvoor we dit keer wel een parkpas gekocht hebben. Het was een pittige wandeling en we voelden onze benen nog van de dag ervoor, maar dat maakte niets meer uit toen we er eenmaal waren. Nadat we op het strand waren aangekomen, hadden we even verkoeling gezocht in het water. Helaas hadden we geen bikini mee. Fleur vond het te warm en deed haar shirt uit en in bh kwam er binnen no time een Australische gozer uit Perth op ons af. Zo werkt het hier dus. Na het bezoek aan deze prachtige baai, reden we door naar Devonport voor de terugvaart. Gelukkig was de zee rustiger en konden we beter slapen.

We waren nadat we van de boot afkwamen weer zo snel mogelijk uit Melbourne gereden richting Bendigo. Na wat rondrijden waren we volgens de Tom Tom bij de camping, deze blijkt echter 150 kilometer verder te liggen volgens de aardige Australische mannen die ons hielpen nadat wij in geen velden of wegen iets zagen wat op een camping leek. Zij raadden ons aan om nog even door naar Echuca te rijden. We volgden dit advies op en kwamen aan op een erg mooie camping met zwembad en op loopafstand van het stadje. Hier besloten we twee nachten te blijven.

We sluiten dit reisverslag af met een culinaire tip voor mensen die low budget willen reizen. Vissticks zijn goedkoop en heerlijk in een wrap of als vleesvanger voor bij de pesto pasta. Eet uit een blikje maïs en de buren schuiven zo aan, in plaats van dat ze naar de pub gaan. Ja, vlees is hier duur, dus moet je een beetje creatief zijn. Mocht iemand een lekker gerecht weten met vissticks of voorgebakken hamburgers, neem dan contact met ons op. Voor ontbijt hebben we geen tips nodig, oude koude melk met Brinta voldoet uitstekend. Overigens erg goed voor de lijn.

Liefs